Het tintelt in mijn buik, alsof een heleboel vlinders zich in één nacht ontpopt hebben en nu druk rondfladderen. Het is 2008, ik lig op bed, krap studentenkamertje, gister studeerde ik af. Het tintelt van vrijheid en belofte, alsof er ineens een vat aan mogelijkheden in mijn leven is bijgekomen.
De afgelopen weken moest ik af en toe aan dit moment met de tintelingen denken. Het markeerde de overgang van het deels onzichtbare werk dat ik jaren deed. In één klap werd mijn groei zichtbaar voor de buitenwereld: het stond op een papiertje.
De tinteling kwam uit het niets, het proces dat eraan vooraf ging alles behalve dat. Vier jaar projectgroepen, reflectieverslagen, stages, tentamens. En dan ook nog twijfels over de studierichting, ingewikkelde groepsdynamieken en vriendschappen. Allemaal samengebracht in dat ene papiertje.
Ondergronds werk
Soms voel ik die tinteling opnieuw, wanneer een periode van toewijding, “ondergronds” werk zich in het zichtbare, tastbare omzet. Een zaadje dat zijn tijd heeft genomen om te ontkiemen en nu bovengronds zichtbaar is geworden. Ik besef: zoveel van onze ontwikkeling vindt om te beginnen ondergronds plaats. Het lijkt dan alsof je in een luwe, stilstaande periode zit. Daardoorheen komen schokjes die wakker maken, een gebeurtenis, iets wat je iemand hoort zeggen, een droom. Deze kleine reminders stapelen zich ondergronds in je op en hebben potentie voor ontwikkeling.
Gericht op de buitenkant
We wensen soms zo graag het uiterlijke: een rustig, gecentreerd mens zijn, vol zelfvertrouwen. Vul je eigen wens maar in. Dat is echter heel anders dan gestage ondergrondse groei.
Er kan een groot verlangen naar deze dingen zijn, terwijl er niet de motivatie is een lange ondergrondse ontwikkeling door te maken. Er is dan eerder behoefte aan een quick fix. Je doet een tijdje aan meditatie, luistert een podcast of leest een boek of zegt meer nee.
Zo snel als de ontwikkeling kwam, verdwijnt deze vaak ook weer. Die tijdelijke gewoonte verdort. Even ben je het dan, dat mens dat je graag aan de buitenkant wil zijn, alleen is er in de bodem te weinig werk gedaan. Er is niet door het donker heen gewroet, weerstanden zijn niet aangekeken. Het zaadje heeft geen tijd gehad om te ontkiemen en wortel te schieten. Te snel moest er iets aan de buitenkant te zien zijn.
Diepe wortels
Op termijn kunnen die quick fixes demotiverend werken. Je probeert van alles maar niets heeft langdurig effect. Zo verlies je vertrouwen in je eigen ontwikkeling. Wanneer ontwikkel je iets dat blijvend is?
Blijvende groei is ontwikkeling waar wortels onder zitten. Om stevige wortels te krijgen moet er weerstand zijn. Alleen dan ontkiemt het zaadje niet alleen maar verdiept en verankert het zich ook. Juist daar waar je door het donker heen moet, krijg je stevigheid.
Het moment dat er dan iets aan de buitenkant zichtbaar wordt, heeft het een diepere waarde. Misschien is de tinteling die je ervan krijgt plotseling. Het werk dat eraan vooraf ging was dat zeker niet. En precies dit maakt het zo blijvend.
- Welke schokjes stapelen zich op?
- Welk ongegronds werk ben jij aan het doen?
- Wat zou je willen ontwikkelen maar heb je tot nu toe te veel “quick gefixt”?
Toe aan een diepgaande ontwikkeling? Laten we kennis maken: neem contact op voor een kennismakingsgesprek.
